ΔΟΥΛΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΟ ΧΩΡΟ: Η ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ

Τιμολέων Χαλιαμάλιας, Θεοδούλα Αδαμακίδου

Παρασκευή, 1 Ιουλίου 2022

Έτος δημοσίευσης:

2022

Συγγραφείς:

• Χαλιαμάλιας Τιμολέων, Νοσηλευτής, MSc, PhD© ΓΑΟΝΑ «Ο Άγιος Σάββας», Τμήμα Νοσηλευτικής, Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής
• Αδαμακίδου Θεοδούλα, Επίκουρος καθηγήτρια, Τμήμα Νοσηλευτικής, Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής

Ευρετήριο όρων:

• Ανθρωπιστική βοήθεια
• ηθικό αδιέξοδο
• δευτερογενές τραυματικό στρες
• κόπωση συμπόνοιας
• ενσυναίσθηση
• ψυχική υγεία

Σελίδες: 225-235

DOI: 10.5281/zenodo.7771368

Περίληψη:

Εισαγωγή: Η συμπόνια κι η ενσυναίσθηση στην ανθρωπιστική δράση κατέχουν έναν πρωταρχικό και μοναδικό ρόλο. Σε μια ανθρωπιστική αποστολή ένας επαγγελματίας υγείας καλείται να ανταπεξέλθει σε ιδιαίτερες συνθήκες και να εργαστεί σε ένα ασταθές και ταχέως μεταβαλλόμενο περιβάλλον. Σκοπός της παρούσας ανασκόπησης ήταν να περιγράψει τον ανθρωπιστικό χώρο ως χώρο εργασίας για τους επαγγελματίες υγείας, καθώς επίσης και να περιγράψει τις συνέπειες στην ψυχική υγεία των εργαζομένων στον ανθρωπιστικό χώρο. Μεθοδολογία: Eφαρμόστηκε ανασκόπηση της βιβλιογραφίας στο θέμα του δευτερογενούς τραυματικού στρες και του ηθικού αδιέξοδου σε επαγγελματίες υγείας που απασχολούνται σε ανθρωπιστικές αποστολές. Η αναζήτηση υλοποιήθηκε στις διεθνείς βάσεις δεδομένων PubMed, Scopus, και Google Scholar, χρησιμοποιώντας λέξεις κλειδία που εξυπηρετούσαν τον σκοπό της βιβλιογραφικής ανασκόπησης. Αποτελέσματα: Η ετερογένεια των πεδίων άσκησης, των επαγγελματικών καθηκόντων των μελών μιας ανθρωπιστικής ομάδας, σε συνδυασμό με τις πρακτικές δυσκολίες κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους, καθιστούν ευάλωτους τους επαγγελματίες υγείας σε σωματικούς αλλά και ψυχικούς κινδύνους. Η συνεχής έκθεση των εργαζομένων στον ανθρωπιστικό χώρο σε τραυματικά γεγονότα και σε καταστάσεις έντονου στρες και άγχους φαίνεται ότι μπορεί να οδηγήσουν σε κακή ψυχική υγεία, και σε φαινόμενα όπως η κόπωση, το δευτερογενές τραυματικό στρες, το στρες ενσυναίσθησης και το ηθικό αδιέξοδο, τα οποία σχετίζονται με μείωση της επαγγελματικής τους απόδοσης, ανάπτυξη ψυχικών διαταραχών και προβλημάτων υγείας και εντέλει, στην πρόωρη αποχώρησή τους από το συγκεκριμένο πεδίο εργασίας. Ταυτόχρονα, συναισθήματα όπως η ικανοποίηση συμπόνοιας, η αυξημένη εργασιακή ικανοποίηση σε συνδυασμό με τη θέληση των επαγγελματιών να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση του ανθρώπινου πόνου, φαίνεται να λειτουργούν ως κίνητρα για την παραμονή τους στο συγκεκριμένο εργασιακό χώρο. Συμπεράσματα: Η ενδυνάμωση των επαγγελματιών υγείας και του προσωπικού που λαμβάνει μέρος σε ανθρωπιστικές αποστολές θα πρέπει να βρίσκεται πάντα στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος των οργανώσεων ανθρωπιστικής βοήθειας για την υποστήριξη και προαγωγή της ψυχικής υγείας του προσωπικού.